ευθυ-

(ΑΜ εὐθυ-) α' συνθετικό λέξεων, προερχόμενο από το επίθετο ή το επίρρημα. Στα σύνθετα τού ευθυ- το α' συνθετικό δηλώνει τις σημασίες

α) ίσιος («ευθύγραμμος, «εὐθύβλαστος», «εὐθύπορος»)

β) δίκαιος, ορθός («ευθυκρισία, «ευθύδικος»)

γ) εύκολος, γρήγορος («εὐθυφλόγιστος»).

ΣΥΝΘ. ευθυβόλος / ευθύβολος, ευθύγραμμος, ευθύδρομος, ευθυτενής

αρχ.

ευθυγενής, ευθυγλυκεία, ευθύγλωσσος, ευθύγνωμος, ευθυγραμματίζω, ευθυδήμων, ευθυδίκαιος, ευθυέντερος, ευθυεπής, ευθυεργής, ευθυθάνατος, ευθύθριξ, ευθύκαυλος, ευθύληπτος, ευθυλόγος, ευθύλυτος, ευθυμάχος, ευθυμελγής, ευθυμετρία, ευθυμήκης, ευθύνομος, ευθυόνειρος, ευθύορον, ευθύπαστος, ευθυπλοκία, ευθύπλους, ευθύπνους, ευθύπορος, ευθύ(ρ)ρινος, ευθυρρημονώ, ευθυρρήμων, ευθύρριζος, ευθυσκόλιος, ευθύστομος, ευθύτοκος, ευθύτονος, ευθύτορνος, ευθυτράχηλος, ευθυτρεχής, ευθύτρητος, ευθύτριχος, ευθύτρυπος, ευθυφερής, ευθύφλοιος, ευθύχαλκος, ευθυώνυξ, ευθύωρος

αρχ.-μσν.

ευθύτομος

μσν.

ευθύβλαστος, ευθυέλεγκτος, ευθύζωμος, ευθύρρους, ευθυφλόγιστος

μσν.- νεοελλ.

ευθύφρων

νεοελλ.

ευθυαγωγός, ευθύανθος, ευθυκοκκυγικός, ευθυκρισία, ευθυκυστικός, ευθυμητρικός, ευθύφορος].